Ένα καλό παράδειγμα για το τι η Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης των Αθηνών, Μ. Λαμπράκη-Πλάκα, αποκαλεί ‘φωτεινά σκοτεινούς’ πίνακες – στην ώριμη, μη-αντικειμενική περίοδο του Σπυρόπουλου, ο πίνακας Διοτίμα Ε από το 1963, εμφανίζει σε μεγάλο βαθμό όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που κατοχύρωσαν στον καλλιτέχνη το βραβείο της Unesco στη Biennale της Βενετίας τρία χρόνια νωρίτερα. "Στις νυχτερινές συμφωνίες του Σπυρόπουλου, οι μορφές διασπούν το σκοτάδι και αναδύονται από μέσα του. Είναι η νίκη του φωτός έναντι του σκότους. Όπως ο ίδιος ο ζωγράφος είπε κάποτε, ‘εξαπλώνω το σκοτάδι για να βρω το φως μέσα από αυτό’. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και το χρώμα σε αυτές τις νυχτερινές συνθέσεις ταυτίζεται με το φως ή πιο συγκεκριμένα με τη φωτιά. Το κόκκινο είναι η φωτιά, το κίτρινο η φλόγα και το σπάνιο και πολύτιμο λευκό είναι η έκρηξη της πυρκαγιάς, το καθαρό φως, ο εξαγνισμός". ²

Στη μονογραφία του για το Σπυρόπουλο, ο Γ. Παπαϊωάννου σημειώνει: “Τα έργα του καλλιτέχνη από το 1963 χαρακτηρίζονται από ακανόνιστα σχηματισμένες κατάλευκες επιφάνειες που εμπλέκονται σε μια παιχνιδιάρικη αντίθεση με το σκούρο καφέ. Αυτό είναι το κυρίαρχο χρώμα που αφομοιώνεται από μια πιο σκούρα ημιδιαφανή και σαν πάγο στρώση, που καλύπτει τους πίνακες, αφήνοντας μόνο τα ομαλά φωτεινά σημεία να λάμψουν, σαν κεριά σε ένα αμυδρά φωτισμένο παρεκκλήσι." ³ Προλογίζοντας στην έκθεση του καλλιτέχνη στη Νέα Υόρκη το 1963, ο A. Weller σημείωσε: "Είναι ο συνδυασμός της τεχνικής πειθαρχίας με τη συναισθηματική και διαισθητική έκφραση που σηματοδοτεί το έργο του Σπυρόπουλου ως κάτι σπάνιο στη ζωγραφική της εποχής μας. Δεν έχει σημασία πόσο τολμηρό και αποφασιστικό είναι το ευρύτερο σχέδιο, ο καθαυτός χειρισμός των υλικών είναι καλαίσθητος, απροσδόκητα συγκρατημένος ....Πρόκειται ουσιαστικά για έναν ανθρωπιστικό κόσμο που ο Σπυρόπουλος μας δίνει, ακόμη και μέσω της αφηρημένης γλώσσας που χρησιμοποιεί ....Οι γωνιώδεις φιγούρες που χρησιμοποιεί είναι τα σχήματα, με τα οποία η φύση διασπά την ύπαρξή της και όχι οι αιχμηρές φιγούρες των τεχνητών βιομηχανικών πραγμάτων. Είναι πάντα η διεισδυτική σύλληψη της γνώσης των πετρωμάτων και του εδάφους και της θάλασσας και του ουρανού, που μετασχηματίζεται και μεταμορφώνεται από το πνεύμα του καλλιτέχνη, το οποίο τη διεκδικεί για να εκφράσει ένα βάθος και μια ευαισθησία, πράγματα που σπάνια συναντώνται σήμερα”. ⁴

¹ Διοτίμα, της οποίας το όνομα σημαίνει ‘τιμήθηκε από τον Δία’, είναι μια μάντης που παίζει σημαντικό ρόλο στο Συμπόσιο του Πλάτωνα. Οι ιδέες της είναι η προέλευση της έννοιας της Πλατωνικής αγάπης.
² Μ. Λαμπράκη-Πλάκα, ‘Οι Νυχτερινές Συμφωνίες του Γιάννη Σπυρόπουλου’ στο Γιάννης Σπυρόπουλος, ο Κλασικιστής της Αφαιρετικής, κατάλογος έκθεσης, Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλέξανδρου Σούτζου, Αθήνα 1995, σ. 132.
³ Γ. Παπαϊωάννου, Γιάννης Σπυρόπουλος - Μονογραφία [στα Ελληνικά], διδακτορική διατριβή, Ίδρυμα Γιάννη και Ζωής Σπυροπούλου, Αθήνα 2010, σ. 268.
⁴ A. Weller, πρόλογος στον κατάλογο της έκθεσης του Σπυρόπουλου, World House Galleries, Νέα Υόρκη, 1963.