Υαλογραφήματα
«Περασμένα» με μεταλλικά οξέα κομμάτια γυαλιού, που συγκρατούνται από λωρίδες μολύβδου και μπορούν να ζωγραφιστούν. Το είδος αυτό τέχνης έχει πιθανόν τις ρίζες του στην Εγγύς Ανατολή, όπου χρωματισμένα κομμάτια γυαλιού τοποθετούνταν μέσα σ’ ένα γύψινο πλαίσιο. Στην Ευρώπη, τα αξιολογότερα δείγματά τους βρίσκονται σε εκκλησίες της περιόδου από τον 11ο ως το 16ο αιώνα. Η επιτυχία στην εκτέλεση ενός υαλογραφήματος ήταν συνάρτηση της χρησιμοποίησης όχι μόνο πλούσιων χρωμάτων πάνω στο γυαλί, αλλά και ενός βαρύ σκελετού από μόλυβδο, που έθετε τις βάσεις του γενικού σχεδίου. Το 17ο αιώνα, η πολύ απλούστερη τεχνική της ζωγραφικής με σμαλτόχρωμα πάνω σε καθαρό γυαλί αντικατέστησε βαθμιαία την παλιά μέθοδο. Τον 20ο τέλος αιώνα, παρατηρήθηκε μια τάση για αναβίωση του είδους από τους εξπρεσιονιστές αλλά και άλλους καλλιτέχνες (Ρουώ, Σαγκάλ, κ.α.).