ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ
Έλληνες Ζωγράφοι 1 κεντρική

Πουλιανός Δημήτρης

Έτος Γέννησης: 01-01-1899
Έτος Θανάτου: 01-01-1972
Έργα 1

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Εύδηλος Ικαρίας, 1899 - Αθήνα 1972

   Σπούδασε αρχικά ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών (1923) με δασκάλους του Γ. Ροϊλό και Δ. Γερανιώτη. Το 1924 πήγε στο Παρίσι, όπου σπούδασε στην Academie Julian μέχρι το 1929 που έφυγε για τις ΗΠΑ, όπου γράφητκε στο Columbia University, στη Ν. Υόρκη, και σπούδασε φιλοσοφία της τέχνης (Master of Arts, 1931). Επέστρεψε στο Παρίσι, και το 1936 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα.
   Στη ζωγραφική του ακολούθησε, μένοντας πιστός στην παραστατικότητα, τις νεοτεριστικές τάσεις του Μεσοπολέμου, δίνοντας έμφαση στη γεωμετρικότητα, τη δομή της σύνθεσης, και υιοθετώντας εξπρεσιονιστικούς τύπους για να δώσει αφαιρετικές συνθέσεις με έμφαση στις καμπυλόσχημες φόρμες. Στα προπολεμικά έργα του, με τα οποία ασκούσε έμμεσα κοινωνική κριτική, απεικονίζοντας θεριστές, σκαφτιάδες, τυφλούς μουσικούς, ζητιάνους, καραγωγείς κ.α., ανιχνεύεται μια επίδραση του M. Gromaire και μια εμμονή στη χρήση του μαύρου χρώματος που, τόσο ως περίγραμμα όσο και ως τόνος, σε μεγαλύτερες επιφάνειες έδινε ένα βαρύ τόνο στη σύνθεση. Υπάρχει στα έργα του βάθος τραγικό και αποδοχή του πόνου, που τον οδηγεί να ζωγραφίζει ανθρώπους γονατισμένους από καταστροφές, τσακισμένους από το μόχθο της βιοπάλης ή απελπισμένους από την κοινωνική τους μοίρα, που φαίνονται να ανέχονται δίχως αντίσταση.
   Αργότερα, μετά τον Πόλεμο, η αλλαγή της θεματογραφίας του συνδυάστηκε με μια γραφή περισσότεορ ελεύθερη και εξπρεσιονιστική και μια φωτεινή και πλούσια χρωματική κλίμακα, με την οποία δούλεψε, συχνά σε μεγάλες διαστάσεις, κυρίως τοπία, θαλασσογραφίες, νεκρές φύσεις, πορτρέτα κοριτσιών, γυμνά, ερωτικά κ.λ.π. Έχοντας λεπτή αίσθηση των χρωματικών αρμονιών, επιχείρησε να παρακολουθήσει το αίτημα της αφηρημένης τέχνης για μια ζωγραφική καθαρών χρωματικών σχέσεων, ελευθερώνοντας το χρώμα από το περίγραμμα και το σχήμα. Φιλοτέχνησε επίσης έργα με θρησκευτικό περιεχόμενο. Καλλιτέχνης με στέρεη και πλατιά μόρφωση, έμεινε συνειδητά στο περιθώριο της καλλιτεχνικής κίνησης, αρκούμενος στις πλαστικές του αναζητήσεις δίχως όμως πάντα να καταφέρνει να μετουσιώσει εικαστικά τον πλούτο των πνευματικών και ψυχικών του ανησυχιών.
Παρουσίασε το έργο του σε ατομικές εκθέσεις («Art Center» Ν. Υόρκη 1931. «Ζαχαρίου» 1958. «Νέες Μορφές» 1963. Άγ. Κήρυκος, Ικαρία 1963, 1965. «Αίθουσα Τεχνών» 1964. Φιλοθέη 1965, 1967. μεταθανάτια αναδρομική: «Συλλογή» 1977) και πήρε μέρος σε ομαδικές (Salon des Artistes Francais, Παρίσι 1927, 1931. Salon National des Beaux-Arts, Παρίσι 1931. Πανελλήνιες 1938, 1939, 1940, 1948, 1952, 1957, 1960, 1963, 1967, 1969, 1971 κ.α.). Έργα του βρίσκονται στην ΕΠΜΑΣ, στην Π.Δ. Αθηναίων κ.α. Δημοσίευσε πολλές τεχνοκριτικές, άρθρα και μελέτες για την τέχνη σε περιοδικά (Πνευματική Ζωή, Νέα Εστία, Νεοελληνικά Γράμματα κ.α.). Ήταν μέλος του ΚΕΕ (ΕΕΤΕ) και της Societe d’ Art Graphique et Plastique.