Ειδικές Πληροφορίες για τον Καλλιτέχνη
Ο Παύλος (Διονυσόπουλος) γεννήθηκε το 1930 στα Φιλιατρά της Μεσσηνίας και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στις Καλές Τέχνες στην Αθήνα και το Παρίσι. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1955, εργάστηκε για το θέατρο και τη διαφήμιση, ενώ επέστρεψε στο Παρίσι έχοντας λάβει ελληνική κρατική υποτροφία για τρία χρόνια. Εκεί ήρθε σε επαφή με το έργο και συνδέθηκε φιλικά με μέλη της ομάδας των Nouveaux Realistes, που είχε μόλις δημιουργήσει ο Pierre Restany, ενώ, πέρα από την ατομική του παρουσία στα διεθνή εικαστικά δρώμενα, συνεργάστηκε επίσης με σημαντικές προσωπικότητες του διεθνούς καλλιτεχνικού χώρου όπως οι Arman, Cesar, Christo, Otto Hahn, Leo Castelli, Sonnabend, Iolas, Tinguely, Rauschenberg, Oldenburg κ.ά. Έχοντας ήδη πειραματιστεί με τις δυνατότητες του χαρτιού των περιοδικών, κομμένου σε λωρίδες, ανακάλυψε τις αφίσες στο παρισινό μετρό, τρέποντας τις στη συνέχεια σε κύριο και μαγικό υλικό της καλλιτεχνικής του έκφρασης. Από το 1963 που εξέθεσε ένα πρώιμο έργο του με affiches massicotees (αφίσες κομμένες στη μηχανή σε λωρίδες) στο Σαλόνι των Realites Nouvelles (ακολούθησε η πρώτη ατομική έκθεση αφισών του Παύλου στην Gallerie J τον Οκτώβριο του 1964) έως σήμερα, έχοντας αναπτύξει πλούσια καλλιτεχνική δραστηριότητα στην Ευρώπη και την Αμερική, παρουσίασε τα έργα του σε σημαντικά Μουσεία και διεθνείς γκαλερί, προτείνοντας το χαρακτηριστικό πολύχρωμο κόσμο του, και προσδίδοντας στο χαρτί και τις κακέκτυπες αφίσες, κομμένες στο massicot, και συσσωρευμένες σε επιδέξια κατασκευασμένους όγκους ή ανάγλυφες επιφάνειες - σύμφωνα με τον Claude Riviere - «μια εξαιρετική αξία ύλης και χρώματος». Από το 1966, οι κομμένες λωρίδες του χαρτιού της αφίσας, διπλώνονται, παίρνοντας την όψη καθημερινών αντικειμένων, λουλουδιών, εδεσμάτων, ή ενδυμάτων και αξεσουάρ ένδυσης, δίνοντας τη δυνατότητα στον Otto Hahn, με την ευκαιρία άρθρου του για τη Mec Art και την Παρισινή καλλιτεχνική κίνηση να αναφερθεί στον Παύλο, χαρακτηρίζοντας τον ως ένα «από τα πιο ποιητικά και πρωτοπόρα πνεύματα» της εποχής του. Το 1968 ο Παύλος εξέθεσε τέσσερις κολώνες φτιαγμένες από χαρτί massicot στην γκαλερί Ileana Sonnabend, το 1972 παρουσιάστηκε η πρώτη αναδρομική του έκθεση στο Kunstverein, στο Αννόβερο, ενώ, το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, προσκεκλημένος με τους James Rosenquist, Soto, P.O. Hultvedt και άλλους καλλιτέχνες, παρουσίασε το «Δάσος» του, στο Φεστιβάλ του Παρισιού στο Grand Palais. Ακολούθησε η συνεργασία με τη γκαλερί του Αλέξανδρου Ιόλα και τη γκαλερί Marzona στο Bielefeld, με νεκρές φύσεις, ενώ πραγματοποίησε ιστορικά χάπενινγκ σε Μουσεία, όπου χρησιμοποίησε χαρτοπόλεμο ως σύμβολο γιορτής, σχεδιάζοντας στους τοίχους σκηνές αόρατες, προορισμένες να αποκαλυφθούν όταν θα κολλούσε επάνω τους ο χαρτοπόλεμος, σκορπισμένος από το κοινό (ένα αντίστοιχο χάπενινγκ πραγματοποιήθηκε και στην Αθήνα το 2000, όταν ο Παύλος παρουσίασε το έργο του για το σταθμό του μετρό στην Ομόνοια) ή υπαίθριους χώρους, όπως τον Αύγουστο του 1974 στο λιμάνι της Ύδρας, όπου ντυμένος με φράκο και κρατώντας ένα κασελάκι λούστρου, πρότεινε το γυάλισμα των παπουτσιών των περαστικών. Το 1980 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας, το 1985, εγκαινιάζοντας το θεσμό των πολιτιστικών πρωτευουσών της Ευρώπης στην Αθήνα, παρουσίασε έκθεση των Σημαιών της Κοινότητας στο Μουσείο Πιερίδη, το 1991 η γκαλερί Guy Pieters παρουσίασε ατομική έκθεση των έργων του στα πλαίσια της FIAC, αποσπώντας εγκωμιαστικές κριτικές, ενώ το 1992, η πόλη του Παρισιού οργάνωσε μια αναδρομική έκθεση του στο παρεκκλήσι της Σορβόννης με τίτλο «30 χρόνια χαρτιού». Το 1996 πραγματοποιήθηκε η ατομική του έκθεση «Σε μια Άλλη Πραγματικότητα», στο πλαίσιο του δεσμού «Πλόες» στο Ίδρυμα Π. και Μ. Κυδωνιέως, στην Άνδρο, ενώ το 1997, το Ίδρυμα Ιωάννου Φ., Κωστοπούλου διοργάνωσε την πρώτη αναδρομική του έκθεση στην Ελλάδα, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης και στο Εργοστάσιο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Έκτοτε, το δημιουργικό και ευφάνταστο πνεύμα του Παύλου, δεν σταματά να μας γοητεύει, ενώ έργα του ανήκουν σε διεθνή Μουσεία και σημαντικές συλλογές. Το έργο «Still Life with Mushrooms» του 1997, κατασκευασμένο με χαρτί αφίσας και ξύλο, αποτελεί χαρακτηριστικό έργο του.
Ατομικές εκθέσεις:
1964: Γκαλερί «Τ», Παρίσι
1966: Blue, Στοκχόλμη
1966: L’Enfante, Βενετία
1967: Fiscbach N.Y.
1968: Mickey, Άμστερνταμ
1965: Thomas, Μόναχο
1972: Grand Palais, Παρίσι
1974: Ιόλας, Ζουμπουλάκη κ.α.
