Χαμένου κηρού, Τεχνική του
Πανάρχαια τεχνική χύτευσης του μπρούντζου. Ο γλύπτης κατασκευάζει πρώτα έναν πυρήνα από γύψο, που έχει μέγεθος λίγο μικρότερο από το τελικό γλυπτό. Πάνω σ’ αυτόν τον πυρήνα, απλώνει ένα στρώμα από κερί, το οποίο αποτελεί συνήθως πιστή αντιγραφή του τελικού έργου όπως το έχει συλλάβει και περιβάλλεται με τη σειρά του από ένα ανθεκτικό στη θερμότητα καλούπι. Μετά το λιώσιμο του κεριού, από τις ειδικές τρύπες που υπάρχουν στο εξωτερικό καλούπι ο γλύπτης ρίχνει χυτευμένο μπρούντζο, ο οποίος και καταλαμβάνει τη θέση του κεριού. Τέλος, μετά το πήξιμο του μετάλλου, αφαιρούνται τόσο ο εσωτερικός γύψινος πυρήνας όσο και το εξωτερικό περίβλημα, επιτρέποντας να «αναδειχτεί» το (κούφιο βέβαια) μπρούτζινο γλυπτό, που αποτελεί πιστή αναπαραγωγή του σχήματος κεριού. Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα όχι μόνο στην Αρχαία Ελλάδα, τη Ρώμη και την Αναγέννηση (οπότε και παρατηρήθηκε μια τάση αναβίωσής της), αλλά και στα γλυπτά πολιτισμών εντελώς μακρινών και διαφορετικών από τους ευρωπαϊκούς, όπως εκείνος του Μπενίν.