Φωβισμός
Το πρώτο, χρονολογικά, από τα μεγάλα κινήματα στη ζωγραφική του 20ου αιώνα. Ο όρος οφείλεται στον κριτικό Λουί Βωξέλ που μιλούσε -με την ευκαιρία του Φθινοπωρινού Σαλονιού του 1905- για φωβ (γαλ., fauves= αγρίμια), αναφερόμενος στο έργο των Ματίς, Βλαμένκ, Μαρκέ, Βαν Ντόνγκεν, Ρουώ, κ.α. Κάτω από την επίδραση των νεοϊμπρεσιονιστών, και ειδικότερα του Βαν Γκόγκ, οι φωβ οδηγήθηκαν σε μια πραγματική λατρεία του χρώματος, που το αντιμετώπιζαν σαν το κύριο στοιχείο κάθε πίνακα. Τα πλακάτα, βίαια χρώματα, που συχνά χρησιμοποιούνται με αρκετά αυθαίρετο τρόπο σε μια προσπάθεια να ανταποκριθούν σε διακοσμητικούς ή ακόμα και συναισθηματικούς σκοπούς, αποτελούσαν και το μόνο ίσως κοινό στοιχείο των κατά τα άλλα αρκετά διαφορετικών μεταξύ τους αυτών ζωγράφων. Το Φθινοπωρινό Σαλόνι του 1905 και το Σαλόνι των Ανεξαρτήτων του 1906 υπήρξαν οι κορυφαίες στιγμές του κινήματος, που σύντομα η επιρροή του και η ακτινοβολία του επισκιάστηκε από εκείνη του Κυβισμού. Ο Ντυφύ, ο Φριέζ, ο Μπράκ και ο Μέτσινγκερ εξέθεσαν επίσης μαζί τους το 1906 και το 1907.