Λιθογραφία
Τεχνική εκτύπωσης που επινοήθηκε το 1798 από τον Α. Ζένεφελντερ και στηρίζεται στο γεγονός ότι το νερό και οι λιπαρές ουσίες δεν αναμιγνύονται ποτέ. Η παράσταση σχεδιάζεται με ένα είδος λιπαρής κιμωλίας στην «πέτρα» (αρχικά έναν πορώδη ασβεστόλιθο, σήμερα μια πλάκα τσίγκου), που στη συνέχεια στεγνώνεται. Όταν το νερό τρέξει στις σχεδιασμένες επιφάνειες, το λιπαρό μελάνι «πιάνει» στα σημεία που έχουν χαραχτεί αλλά όχι και στην υγρή «πέτρα». Αν και αρχικά τη χρησιμοποιούσαν μόνο για αναπαραγωγές, σιγά-σιγά εξελίχτηκε σε ανεξάρτητη τέχνη και καλλιεργήθηκε από πολλούς καλλιτέχνες του 19ου αιώνα (Ντωμιέ. κ.α.). Η έγχρωμη λιθογραφία (χρωμολιθογραφία), που είχε εμφανιστεί από τις αρχές ήδη του 19ου αιώνα, καθιερώθηκε σαν είδος τέχνης για πρώτη φορά από τον Τουλούζ-Λωτρέκ.