Κορεάτικη τέχνη
Η κινέζικη επίδραση, που εκδηλώνεται για πρώτη φορά στην περίοδο της δυναστείας των Χαν (206 π.Χ.-220 μ.Χ.), υπήρξε πάντοτε έντονη στην τέχνη της Κορέας. Τα αξιολογότερα έργα της πρώτης περιόδου είναι τοιχογραφήματα σε τάφους του βόρειου βασίλειου Κογκουρυό και βουδιστικά γλυπτά από το νοτιοανατολικό βασίλειο Παικτσέ, που επηρέασαν και τη γιαπονέζικη γλυπτική. Η περίοδος του «Μεγάλου Σίλα», οπότε ενώθηκαν όλα τα βασίλεια (668-918), κυριαρχείται από την επίδραση της τέχνης της δυναστείας των Τανγκ (λ.χ., μεγαλοπρεπή βουδιστικά γλυπτά και ανάγλυφα των μέσων του 8ου αιώνα). Στην περίοδο Κορυό (918-1392).,ο Κομφουκιανισμός ενέπνευσε μια σειρά από καλλιτέχνες-λόγιους, όπως, λ.χ., ο Κάνγκ Χούιαν (1419-65). Η ζωγραφική της περιόδου αυτής εμπνέεται από τις αρχές της κινέζικης τέχνης, και τα θέματά της είναι εμπνευσμένα από την κινέζικη ποίηση και τα κινέζικα τοπία της περιόδου Σουνγκ. Με τον Τσονγκ Σον (1676-1759), παρατηρείται μια στροφή προς το κορεάτικο τοπίο σαν πηγή έμπνευσης. Διανοούμενοι καλλιτέχνες επιδίδονται σε κομψές, καλλιγραφικές σπουδές χρυσανθέμων, ορχεοειδών και φύλλων μπαμπού, ενώ οι επίσημες προσωπογραφίες είναι σε μεγάλο βαθμό τυποποιημένες, παρά την επιδεξιότητα που τις χαρακτηρίζει.